ھازىر بۈگۈنكى كۈندە، «بالا بېقىش ئۇسۇلى خىلمۇخىل، سىزمۇ گاڭگىراپ قالدىڭىزمۇ؟ مۇئەللىم ئۆز بالىسىغا يۇقىرى ئۆلچەم بىلەن تەربىيە بېرىدۇ، دوختۇرلار ئۆز بالىسىغا بارغانسېرى ئەركىن ئازادە ھالەتتە تەربىيە قىلىدىغان بولۇپ قالدى، بۇ زادى نېمە ئۈچۈن؟
يېقىندا، بىر قىزىقارلىق ھادىسىنى بايقىدىم ئوقۇتقۇچىلار بالىلىرىنى پۈتۈن كۈچى بىلەن تەربىيىلەيدىكەن، لېكىن دوختۇرلار ئۆز بالىسىغا خېلى تەمكىن مۇئامىلە قىلىدىكەن، ئۇنداق يۇقىرى بېسىم قىلمايدىكەن. ئەمەلىيەتتە، بۇنىڭ ئارقىسىدا چوڭقۇر قاتلاملىق سەۋەب بار.
دوختۇر ھايات ـ ماماتلىق پەيتنى بەك كۆپ كۆرگەن. بۇنىڭ ئىچىدە زەھەر ئىچكەن ئالىي مەكتەپ ئوقۇغۇچىلىرى، ئۇخلاۋېتىپ ئارتېرىيە ئۆسمىسى يېرىلىپ كەتكەن، يۈگۈرۋېتىپ تۇيۇقسىز ئۆلۈپ كەتكەن بالىلار، يەنە ھېسسىيات توسالغۇسى سەۋەبىدىن بىنادىن ئۆزىنى تاشلىۋالغان، ياشىغۇسى كەلمەيدىغان تولۇق ئوتتۇرا مەكتەپ قىزلىرى بار.
بۇ كەچۈرمىشلەر دوختۇرلارغا، شۇنى چوڭقۇر چۈشەندۈردى ساغلاملىق ئىنسانلارنىڭ مەۋجۇت بولۇپ تۇرۇشىنىڭ زۆرۈر شەرتى ئۆگىنىش ئەمەس. ئەمما مۇئەللىمنىڭ نەزىرىدە بولسا، تېخىمۇ كۆپ كۆڭۈل بۆلىدىغىنى مۇنەۋۋەر ئوقۇغۇچىلار.
نۇرغۇن ۋاقىتلاردا، بىز ئادەتتىكىدەك بۈگۈننى ئادەتتىكىدەك دەپ ئويلىدۇق، لېكىن بەلكىم كەلگۈسىدىكى مەلۇم بىر كۈنى، ئۇ بىزنىڭ ئەڭ ئارزۇ قىلىدىغان، ئەڭ سېغىنىدىغان ھەم مەڭگۈ يەتكىلى بولمايدىغان تۈنۈگۈنىمىز بولۇپ قالىدۇ.
ئائىلە باشلىقلىرى، بالا تەربىيەلەشنىڭ مۇھىم نۇقتىسىغا قايتىدىن قاراپ باقايلى، بالىلارنىڭ ساغلاملىقىنى ئالدىنقى ئورۇنغا قويۇپ، ئۇلارغا مۇھەببەت ۋە غەمخورلۇققا تولغان ئۆسۈپ يېتىلىش مۇھىتى يارىتىپ بېرەيلى.
