وردا بۇزار وتىز جاسىمدا تاپقان سۇلۋىم-اي! جاڭا اڭگىمە
الاكولەڭكەدە بۇكشيگەن قاتىننىڭ سۇلباسى، تەرەزەدەن قيعاشتاي تۇسكەن جارىقتى سىندىرىپ، قوڭىرقاي كولەڭكەنى ارقاسىنا لاقتىرىپ تاستاپتى.
كەۋدەسىندە جانى بار، جوعى بەلگىسىز. مەلشيگەن بەينە، بەي ۋاقىتتا قارايعان قارا تاستاي سوستيادى.
پاتشالىق قۇرىپ العان تىنىشتىقتىڭ زارەسىن الىپ، ءمۇجىلىپ كەتكەن ەسكى توپساسى بەتىن جىرتىپ شىڭعىرعان الباستىداي، قيقايا اشىلعان ەسىكتىڭ ارعى جاعىنان اربايعان بىرەۋ كورىندى. قۇددى، تۇنەككە جارىق نۇر شاشىپ كەلگەن پەرىشتەدەي. سۇرقى كەلىسپەسە دە، سۇلباسى ءبىر تۇرلى جىلى ۇشىرايدى.
بولمەنىڭ قاق ورتاسىندا قالشيا قاتىپ قالعان قاتىندى كورىپ، ۇنجىرعاسى ءتۇسىپ كەتتى.
ونىسى، مويىن بۇرىپ تا قارامادى. سول مەلشيگەن كۇيى، كۇيىس قايتارعان سيىرداي باسىن ءسال عانا كوتەرىپ، كەمسەڭدەپ تۇردى دا، باۋىرىنا باسا، قۇشاقتاپ وتىرعان تاباعىنا ءتونىپ، لوقسىدى-اي كەلىپ.
— كۇرىك تاۋىق قۇساپ، توسىڭمەن تاباعىڭدى باسىپ وتىرسىڭ با، تاعى؟ — دەدى، سىرتتان كەلگەن سەرىسى. جاۋاپ جوق!
مەن ساعان ايتتىم، وتاعا كەلىس دەپ. قۇسىپ ءجۇرىپ، ولەسىڭ دە قالاسىڭ. كىمنىڭ نەسى كەتەدى؟
كەۋدەسى بولەكتىڭ، جانى بولەك.
ەشكىم، ەشكىم ءۇشىن ءومىر سۇرمەيدى…
ۇزىن- سونار وكپەسى وزەگىن ورتەپ تۇرعانداي. داۋىسىندا ءزىل جوق. اياق كيىمىن شەشىپ، بوساعاعا قاتارلاستىرا قويىپ بولعانشا- اق، مۇڭكىگەن شۋاش ءيىسى قوڭىرقاي الەمدى جايلاپ ۇلگەردى.
شايقالاقتاپ بارىپ، الگى نەمەسى، باسىن تاعى تاباعىنا تىعىپ، لوقىلداتىپ قۇسا باستادى. جۇرەگى اينىپ كەتكەنىن بىلە قويىپ، جەر باۋىرلاي قۇسىپ جاتقان قاتىنىنا وبال قىلعانىنا ۇيالعانداي، لىپ ەتىپ جۋىناتىن بولمەگە سۇڭگىپ كەتتى، كۇيەۋى. شەكەسى شىپ-شىپ تەرلەپ وتىرىپ، كۇيەۋى قايناتقان شايدى ءىشىپ، ەس تاپقان كەلىنشەك، تىلگە كەلىپ: — جانىم-اۋ!
كەشىرشى! سەنىڭ دە كۇيىڭ قاشتى.
قاتىن بولىپ، تاماعىڭدى دايىنداپ، كۇتىپ الارعا دارمەنىم قالمادى. قايدان عانا جابىستى، وسى دەرت. ءوت دەگەن قۇرعىر، تولىپ كەتسە، وكپەڭدى ورتەيدى دە تۇرادى ەكەن. وتاسىنا كەلىسپەسەم بولماس. قۇسىپ ءجۇرىپ ولەرمىن. جاڭا، جۇمىستان قايتقان قاتىندارمەن قۋىرداق جەپ ەدىك، ۇيگە جەتكەنشە وڭەشىمە كەپتەلىپ، ءتورت اياقتاپ قالدىم، - دەدى، تومسىرايىپ.جارىنىڭ جۋاسىپ قالعانىنا جانى اشىپ كەتكەن كۇيەۋى: — مىنە، مۇنىڭ دۇرىس بولدى. قيىن وتا ەمەس قوي. تاڭ اتىسىمەن اۋرۋحاناعا بارامىز!
مەن، قاسىڭدا بولامىن! قورىقپا! — دەپ، كۇرەكتەي الاقانىمەن، ءبىر ايدا- اق ەتى اعىپ، شوگىپ قالعان شوكىمدەي قاتىنىنىڭ قولدارىن كومكەرىپ الىپ، شولپىدەتىپ، سۇيە باستادى.
تاڭ اتىسىمەن اۋرۋحاناعا تارتىپ وتىراتىن بولىپ كەلىسكەن ەرلى- قاتىن، قۇشاقتاسىپ جاتىپ .........
اڭگىمەنىڭ جالعاسىن استىڭعى 阅读原文دەگەن جازۋدى باسىپ وقىڭىز
